Πίσω από το παραπέτασμα

Η αλήθεια της διατροφής, της ένδυσης και της οποιασδήποτε χρήσης ζωικών προϊόντων είναι πίσω από το παραπέτασμα. Όχι μόνο αυτό που υψώνει η βιομηχανία εκμετάλλευσης ζώων γύρω από τις δραστηριότητές της για να αποκρύψει το έγκλημα που διαπράττει προς την ζωή. Αλλά κυρίως το παραπέτασμα του μυαλού και της συνείδησης, το οποίο αφορά τις διεργασίες εκείνες οι οποίες αρνούνται την αλήθεια και στην θέση της επιβάλλουν τον εξορθολογισμό των πιο αυθαίρετων αντιλήψεων και πρακτικών, με αποτέλεσμα το αφύσικο να γίνεται φυσιολογικό και το άδικο, δίκαιο.

Το παραπέτασμα περικλείει τον χώρο εκείνο στο ατομικό και στο συλλογικό υποσυνείδητο όπου έχουν απωθηθεί όλα όσα ηθελημένα θέλουμε να αγνοούμε καθώς και όλες οι αναστολές και οι επιφυλάξεις που αφορούν την εκμετάλλευση των ζώων, μόνο και μόνο για να μετέχουμε στην κατευθυνόμενη πραγματικότητα του συστήματος της καταπίεσης (και έτσι να την επιβραβεύουμε).

Το παραπέτασμα θα μπορούσε επίσης να περιγραφεί και σαν ένα τείχος αλλοτρίωσης, αποστασιοποίησης, και αποσύνδεσης των πράξεων μας με τον αντίκτυπο που έχουν στους άλλους (μη ανθρώπους αλλά και ανθρώπους). Ένα τείχος του αίσχους που υψώνεται στην βάση του μεγάλου παραλογισμού και της μεγάλης αλαζονείας ότι είμαστε οι ιδιοκτήτες της Γης και όλα τα πλάσματα μας ανήκουν, ότι είμαστε οι αφέντες και αυτά οι δούλοι και οι υπηρέτες μας οι οποίοι θα πρέπει να ικανοποιούν κάθε μας εξωφρενική επιθυμία (που εκμηδενίζει την ζωή τους και την ύπαρξη τους).

Με άλλα λόγια, μιλάμε πλέον για το νοητικό σύνορο ενός παρασκηνίου όπου έχει παραγκωνιστεί οτιδήποτε ενοχλητικό θα μπορούσε να χαλάσει την ψευδαίσθηση που θέλουμε να διατηρούμε στο προσκήνιο: ότι όλα είναι μια χαρά, ότι όλο αυτό που επιβάλλουμε σε αυτούς που τεχνητά έχουμε φέρει σε θέση αδυναμίας (μη ανθρώπινα ζώα καθώς και κοινωνικές τάξεις και ομάδες) είναι οκ, και ότι αυτό που ζούμε είναι πολιτισμός.

Όμως όλο αυτό το αρνητικό φορτίο πίσω από το παραπέτασμα επιβαρύνει συνολικά και σε κάθε επίπεδο την ζωή κάποιου, ανεξάρτητα αν το καταλαβαίνει ή όχι. Είναι ένα βάρος και μια σιδερένια μπάλα στα πόδια που μας κρατά φυλακισμένους και δέσμιους μιας λανθασμένης λογικής. Και όταν αυτό πεταχτεί από επάνω μας, τότε μόνο θα καταλάβουμε την ανακούφιση και θα συνειδητοποιήσουμε τι κουβαλάγαμε και τι σέρναμε μέχρι τώρα.

Γιατί ουσιαστικά το παραπέτασμα της άρνησης της εκμετάλλευσης των ζώων δεν μας αφήνει να δούμε μια σειρά άλλα πράγματα, τα οποία διακλαδίζονται άμεσα από αυτήν. Δεν μας αφήνει να αναγνωρίσουμε ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν κάποια γεγονότα και τεχνητά επιβεβλημένες εξελίξεις πάνω στην ζωή μας, και πως τελικά την ελέγχουν και την προδιαγράφουν σε ένα ανάλογο χρονικό εκμετάλλευσης και θανάτου.

Δεν μας αφήνει καταρχήν να δούμε ότι η διατροφή μας άλλαξε άρδην τις τελευταίες δεκαετίες με έξωθεν παρέμβαση και φυσικά γι αυτό μπορεί πάλι εύκολα να ξαναλλάξει σε αυτό που αρμόζει στην φυσιολογία μας και στην συνείδησή μας. Γιατί η διατροφή με ζωικά δεν είναι δεδομένη, αλλά είναι μια παρένθεση τόσο στην φυσιολογία όσο και στην ιστορία του ανθρώπου, η οποία θα κλείσει γιατί είναι μια ανωμαλία μέσα στο οικοσύστημα, την οποία αυτό δεν μπορεί να ανεχτεί (αφού αντιβαίνει τους νόμους του) και εκ των πραγμάτων θα εκτοπίσει.

Δεν μας αφήνει επίσης να δούμε ότι στον πλανήτη της ζωής εγκαθιδρύσαμε μια κουλτούρα του θανάτου που βασίζεται στην αυθαίρετη αντίληψη της καταπίεσης (προς οποιονδήποτε μπορούμε να καταπιέσουμε). Μια τέτοια κουλτούρα περιθωριοποιεί τις αξίες και είναι συνταγή για την καταστροφή, αφού φέρνει στο προσκήνιο και κάνει κυρίαρχο όλο το σύνολο των αρνητικών αντιλήψεων και πρακτικών όπως η βία, η εκμετάλλευση, η στέρηση της ελευθερίας, ο εξουσιασμός και η κυριαρχικότητα  επί του άλλου, και γενικά η κάθε είδους αδικοπραγία.

Ακόμη δεν μας αφήνει να δούμε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος το ανθρώπινο είδος να γίνεται κατακτητής και δυνάστης των άλλων ζώων ή ο ηθικός αυτουργός των εγκλημάτων εναντίον τους αλλά ούτε και να στιγματίζεται με όλο αυτό το κακό που προξενεί άδικα. Ο ρόλος μας είναι άλλος, σαφώς καθορισμένος από το ίδιο το οικοσύστημα που μας δημιούργησε και μας κάνει την τιμή να μας φιλοξενεί σε αυτόν τον όμορφό και μοναδικό πλανήτη της ζωής, και δεν είναι άλλος από το να σεβόμαστε την ζωή (την οποιαδήποτε ζωή) και να μην την καταστρέφουμε εκούσια. Οι θεμελιώδεις νόμοι του οικοσυστήματος δεν άλλαξαν για να αλλάξει αυτός ο ρόλος. Το μόνο που άλλαξε είναι η δημιουργία ενός ανθρωποκεντρικού συστήματος καταπίεσης το οποίο για τους δικούς του λόγους έχει διαστρεβλώσει αυτόν τον ρόλο, σε ένα ρόλο ανθρώπου-δυνάστη και καταστροφέα της ζωής.

Έτσι τελικά το αυθαίρετο, νοητικό οικοδόμημα και παραπέτασμα στο μυαλό μας όχι μόνο δεν νομιμοποιεί αυτό που κάνουμε στα ζώα αλλά γίνεται και το βασικό εμπόδιο που δεν μας επιτρέπει να εξαλείψουμε ουσιαστικά και μόνιμα την αδικία από την ζωή μας και τον κόσμο μας. Γιατί όσο θα υπάρχει η αδικία προς τα μη ανθρώπινα ζώα, θα υποδαυλίζεται και θα συντηρείται και η κάθε μορφής αδικία μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες.

Όμως η ματαιότητα της εκμετάλλευσης είναι εξ ορισμού δεδομένη και δεν υπάρχει καμία προοπτική σε μια ανθρωπότητα που την θέτει ως βάση της ύπαρξής της. Όσο πιο γρήγορα κατανοηθεί αυτό τόσο το καλύτερο και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο, γιατί ο άχαρος ρόλος στον οποίο μας έχει εγκλωβίσει το σύστημα της καταπίεσης δεν μας ταιριάζει, ούτε μας αξίζει. Χρειάζεται επειγόντως η αποδέσμευσή μας από αυτόν και ο veganism (ως ένα σύστημα άμεσα εφαρμόσιμης δικαιοσύνης) μπορεί να γίνει ο καταλύτης για μια τέτοια απελευθερωτική διαδικασία. Μπορεί να τραβήξει το παραπέτασμα και να ρίξει φως στο σκοτεινό και μακάβριο παρασκήνιο κάνοντάς το ένα με το προσκήνιο (της απόλαυσης, συνήθειας και ευκολίας) που βασίζεται στην εκμετάλλευση των ζώων. Και η σύνδεση του παρασκηνίου με το προσκήνιο μας δίνει πλέον την πλήρη εικόνα της πραγματικότητας και μας επαναπροσανατολίζει  και μας επαναοριοθετεί μέσα σ’ αυτήν ως ενσυνείδητους φορείς της δικαιοσύνης.